13 grudnia 1981 roku władza ruszyła przeciwko własnemu społeczeństwu. Stan wojenny dotknął także Legnicę

13 grudnia 1981 roku władze PRL ogłosiły stan wojenny. Na ulice całego kraju wyprowadzono wojsko, zawieszono działalność związków zawodowych, w tym Solidarności, a tysiące osób zostały internowane i aresztowane. Represje dotknęły także mieszkańców Legnicy.

W nocy z 12 na 13 grudnia rozpoczęto zaplanowaną akcję siłową na terenie całego kraju

W nocy z 12 na 13 grudnia 1981 roku rozpoczęła się zaplanowana akcja siłowa wymierzona w społeczeństwo. 70 tysięcy żołnierzy, 30 tysięcy milicjantów oraz kilkanaście tysięcy funkcjonariuszy SB, wyposażonych w 1396 czołgów i blisko dwa tysiące transporterów opancerzonych, ruszyło na rozkaz niedemokratycznej władzy. Do dyspozycji były także pałki oraz łomy używane do wyważania drzwi mieszkań działaczy opozycji. Celem było zniszczenie Solidarności, ruchu będącego wyrazem wolnościowych i demokratycznych aspiracji Polaków.

Jeszcze przed północą zatrzymano obradujących w Gdańsku członków Komisji Krajowej Solidarności oraz ich doradców. W całym kraju rozpoczęły się masowe zatrzymania. Do radiowozów i milicyjnych suk trafiali działacze Solidarności, opozycjoniści, osoby krytyczne wobec władzy, naukowcy i artyści. Wśród zatrzymanych byli ludzie bardzo młodzi oraz osoby w podeszłym wieku. Kobiety również nie były oszczędzane. Z mieszkania wywieziony i przewieziony do Warszawy został Lech Wałęsa.

Represjonowani mieszkańcy Legnicy. Lista nazwisk

W całym kraju wyłączono łączność telefoniczną i dalekopisy, zamilkły radio i telewizja. O godzinie 6 rano generał Wojciech Jaruzelski wystąpił w mediach, uzasadniając wprowadzenie stanu wojennego koniecznością obrony socjalistycznego ustroju i sojuszy. Rozpoczęły się pacyfikacje strajkujących zakładów pracy, aresztowania, internowania, wyroki więzienia, godzina milicyjna i strach, który na długie miesiące stał się codziennością.

Na podstawie raportu o represjach na Dolnym Śląsku w latach 1981–1989, represje objęły również dziesiątki mieszkańców Legnicy. Byli wśród nich między innymi:

Franciszek Bazylczuk, pracownik PKP Legnica, internowany w Głogowie, zwolniony 22 marca 1982.

Stanisław Banach, Huta Miedzi Legnica, aresztowany 29 kwietnia 1983, zwolniony na mocy amnestii w 1983.

Andrzej Bednarz, PRiBO Legnica, internowany w Głogowie.

Stefan Beme, elektromonter z Legnicy, aresztowany 7 maja 1982, skazany na 4 lata, zwolniony w 1984 na mocy amnestii.

Krzysztof Brydzki, internowany w Głogowie od 22 marca 1982.

Kazimierz Bukowski, internowany w Kamiennej Górze, zwolniony 27 lutego 1982.

Krzysztof Cyndzer, student Uniwersytetu Wrocławskiego, zatrzymany we Wrocławiu.

Mieczysław Dembowiak, aresztowany 8 stycznia 1986 za kolportaż, zwolniony 18 lutego 1986.

Mirosław Frąckowski, PKP Legnica, internowany w Głogowie i Nysie, zwolniony 30 kwietnia 1982.

Zdzisław Gaul, WPK Legnica, internowany w Głogowie, zwolniony 30 kwietnia 1982.

Dorota Gol, studentka Uniwersytetu Wrocławskiego, internowana w Gołdapi, zwolniona 24 czerwca 1982.

Marian Górawski, internowany w Nysie w grudniu 1982.

Andrzej Górniak, PKS Legnica, internowany w Głogowie, zwolniony 1 czerwca 1982.

Edward Jaroszewicz, Zakład Energetyczny Legnica, internowany w Głogowie, zwolniony 25 września 1982.

Maciej Juniszewski, aresztowany we wrześniu 1982, uniewinniony w kwietniu 1983.

Lesław Kaplukiewicz, pracownik zarządu Solidarności, skazany na rok więzienia, ułaskawiony w 1983.

Jan Kędzior, uczeń Liceum Sztuk Plastycznych, internowany w Nysie i Grodkowie, zwolniony 28 kwietnia 1982.

Helena Kossowska, Zakład Energetyczny Legnica, skazana na 3 lata więzienia, ułaskawiona w 1983.

Mieczysław Koza, Huta Miedzi Legnica, aresztowany w 1983, zwolniony na mocy amnestii.Marek Kozłowski, WBPP Legnica, internowany w Nysie.

Zbigniew Krzystek, ELPO Legnica, internowany w Głogowie, zwolniony 30 kwietnia 1982.Kazimierz Kwaśniewski, Hanka Legnica, internowany w Głogowie.

Tadeusz Lejman, PKP Legnica, internowany 13 grudnia 1981, zwolniony 31 grudnia 1981.Jerzy Lipiński, ZG Lubin, skazany na rok w zawieszeniu.

Eugeniusz Liszewski, elektromonter, skazany na 1,5 roku w zawieszeniu i grzywnę.Marek Mazur, Zakład Energetyczny Legnica, internowany w Głogowie.

Ryszard Miklejewski, pracownik ZR Solidarności, skazany na 3 lata, ułaskawiony w 1983.

Henryk Nazarczuk, redaktor pisma Solidarność Zagłębia Miedziowego, internowany w Głogowie.

Jerzy Nedwidek, internowany w Głogowie, później skazany i zwolniony na mocy amnestii.

Teodor Niedźwiecki, skazany początkowo na 3 lata, zwolniony ze względu na stan zdrowia.

Stanisław Obertaniec, ZOZ Legnica, internowany w Głogowie.

Mieczysław Panasowiec, skazany na 3 lata.

Zbigniew Pliżga, OSiR Legnica, internowany w Głogowie.

Mieczysław Podolski, internowany w Głogowie w 1982 roku.

Ireneusz Pol, OSiR Legnica, internowany w Nysie.

Janusz Prokopowicz, skazany na 1,5 roku więzienia.

Franciszek Ratajczak, Legmet Legnica, internowany w Głogowie.

Marian Ryziewicz, Elektrownia Legnica, skazany na 4 lata.

Franciszek Rzepa, Huta Miedzi Legnica, skazany i później ułaskawiony.

Krystyna Sobierajska, nauczycielka, internowana i później aresztowana.

Zbigniew Stawiński, aresztowany i uniewinniony w 1983 roku.

Zygmunt Szymański, pracownik ZG Lubin, skazany w 1983 roku.

Elżbieta Tarka Zielińska, internowana w Gołdapi.

Antoni Wójtowicz, Huta Miedzi Legnica, objęty amnestią.

Ryszard Zygmunt, ZPD Hanka Legnica, internowany w Głogowie i Grodkowie.

Karol Źródłowski, Huta Miedzi Legnica, aresztowany i objęty amnestią.

Stan wojenny rozbił Solidarność, ale jej nie zniszczył. Ci, którym udało się uniknąć zatrzymań, oraz nowi działacze zaczęli organizować opór, który przez kolejne lata istniał w podziemiu.