Zgłębiali tajemnice i odkrywali miejsca, o których zwykle się nie mówi, zaglądając w najstarsze części cmentarza komunalnego i te, które na co dzień pozostają pomijane. Ostatni w tym roku spacer historyczny powiódł uczestników przez miejsca pełne niemieckich, polskich i radzieckich śladów, tworzących obraz ponad dwustuletniej historii legnickiej nekropolii. To przestrzeń, która wciąż potrafi zaskakiwać, kiedy tylko ktoś poprowadzi przez nią uważnym krokiem.

[FOTORELACJA]23351[/FOTORELACJA]

Między alejkami pojawiały się historie, których nie widać

Marek Żak poprowadził uczestników spaceru nie tylko ścieżkami legnickiej nekropolii, ale także ścieżkami historii tego liczącego ponad dwieście lat miejsca, które zazwyczaj odwiedzamy nie myśląc o jego przeszłości, ale o najbliższych, którzy tu spoczywają. Tym razem krok po kroku odkrywano miejsca zwykle mijane bez zastanowienia. Kaplica z krematorium, ślady dawnych niemieckich pochówków, teren nowego cmentarza żydowskiego oraz przestrzeń dawnego cmentarza leśnego.

W najstarszych sektorach można było zobaczyć początki polskich pochówków po wojnie, a aleja zasłużonych przypomniała o ludziach, których nazwiska do dziś wyznaczają rytm miejskiej pamięci. Każdy kolejny przystanek układał się w opowieść o mieście, które przez lata przechodziło kolejne etapy i pozostawiało tu swoje ślady.

Mogiła Lidii Nowikowej - ofiary nieszczęscliwej miłości i systemu

Szczególnym punktem trasy była mogiła Lidii Nowikowej, bohaterki historii, która stała się inspiracją filmu „Mała Moskwa”. Zatrzymanie się przy tym grobie było momentem, w którym historia miasta nagle stawała się bardzo osobista i bliska, a opowieści o tamtym czasie wybrzmiewały mocniej niż w jakimkolwiek archiwum.

Spacer zakończył się na radzieckim cmentarzu wojskowym. To miejsce budzi ciekawość i skłania do refleksji, ponieważ kryje w sobie kawał wojennej i powojennej historii, o której często nie mówi się wprost, choć jej ślady wciąż tu są.

Historia nekropolii opowiada także o tym, jak rosło i zmieniało się miasto

Legnicki cmentarz komunalny istnieje od początków XIX wieku i został założony decyzją władz miejskich w 1821 roku, a rok później go poświęcono. Początkowo zajmował zaledwie kilka hektarów, ponieważ miał zastąpić likwidowane cmentarze parafialne funkcjonujące dotąd wewnątrz murów miasta. W kolejnych latach teren nekropolii stopniowo powiększano. Do rozbudowy doszło między innymi podczas epidemii cholery w 1845 roku, kiedy potrzebne były nowe kwatery grzebalne. W latach dwudziestych XX wieku do istniejącej kaplicy dobudowano krematorium, jedno z pierwszych na Dolnym Śląsku. Po 1945 roku na terenie nekropolii powstały m.in. kwatery żołnierzy radzieckich, a część dawnej przedwojennej infrastruktury została przebudowana. Obecnie cmentarz zajmuje ponad czterdzieści hektarów.