Nasza chata z kraja

Nie jest odkryciem, że koniec roku skłania do refleksji. Przyjrzyjmy się więc -wybiórczo -życiu kulturalnemu Legnicy A.D. 2012. Skoro udało nam się uniknąć końca świata, przyjrzyjmy się wyrozumiale i optymistycznie.

Sztuką jest dostrzec, że szklanka jest do połowy pełna i taką postawę będziemy poniżej ćwiczyć i propagować. Nic łatwiejszego, niż złośliwie skomentować tę czy inną sytuację. Każdy potrafi uciec się do tanich gierek, np. analizy porównawczej, by stwierdzić, że czegoś jest w Legnicy mniej niż w innych miastach. Ale czegóż to dowodzi?

Nie powinno nas w ogóle obchodzić, co się dzieje gdzie indziej, skoro my żyjemy tutaj, jesteśmy Miastem z Klimatem, jest z nami „zawsze po drodze” itd. Niech się jakiś tam Radom chełpi swoją salą koncertową na pół tysiąca osób, a Jelenia Góra orkiestrą symfoniczną, koncertującą w Wiedniu i Chinach. Niech sobie inne miasta hołubią swoich dawnych władców i czynią z ich siedzib atrakcje turystyczne, jak jakieś Darłowo czy Żagań. Niech muzea w innych miastach rozbudowują ofertę o inne miejsca niż ich pierwotna siedziba, jak czyni to z sukcesem Muzeum Historyczne Miasta Krakowa.

My mamy co innego do zaoferowania niż jakiś zamek czy Henryk Pobożny. Nikt nie będzie tracił czasu na przyczepianie po mieście tabliczek z informacjami o dziejach budynku czy ulicy. Sama taka myśl jest niepoważna.

Wyjdźmy więc z zatęchłych opłotków historii i przespacerujmy się najpiękniejszą w Polsce ulicą Najświętszej Marii Panny, dojdźmy do Rynku, skręćmy w prawo i już słyszymy, jak wabi nas świąteczny nastrój, bo oto w niebo strzela efektowna choina, a spod jej gałęzi płyną dźwięki kolęd. Miejmy nadzieję, że ten wyborny pomysł znajdzie kontynuację i w sezonie wielkanocnym choinę zastąpi równie wielkie i rozśpiewane muzyczne jajo.

W ten sposób będziemy mieli załatwione życie muzyczne miasta w 2013 roku. I tak przecież nie przeskoczymy finału Legnica Cantat 2012 i niezapomnianego koncertu na dwa chóry, kiedy to nudne renesansowe pienia słusznie przepadły wobec bohaterskiego ryku żelaznych gardeł, bo kibice tuż za ścianą katedry (to miejsce nie dziwi, bo nawet dziecko wie, że miłujący Boga i ojczyznę kibice piłkarscy cieszą się w naszym kraju sympatią i uznaniem hierarchów kościelnych) świętowali fakt, że „duma Legnicy” awansowała do I ligi. Możemy co najwyżej mieć nadzieję, że będziemy się nadal piąć w górę w kategorii absencji i w 2013 roku znów nie odbędzie się w Legnicy żaden koncert festiwalu Wratislavia Cantans. Na pewno zadbają o to, podobnie jak w poprzednich latach, odpowiednie struktury magistratu.

Zamiast działań doraźnych i efemerycznych, nad którymi biedzą się w innych miastach, u nas działa się w perspektywie dziesięcioleci, a nawet dłużej. Nie dość, że siedem lat temu zakopaliśmy pełną drogocennych pamiątek Skrzynię Czasu, to jeszcze niewiele ponad rok temu podobnymi skarbami wypełniono kulę na szczycie wieży św. Jadwigi. Za sto lat, gdy nadal w Legnicy nie będzie siedziby orkiestry symfonicznej, niezadaszone lapidarium rozpadnie się w proch, podobnie jak Teatr Letni, runie budynek browaru, a w byłym „Ognisku” powstanie squat, nasi potomkowie staną przy wielkiej, śpiewającej choince i na melodię „A słowo ciałem się stało” odśpiewają „posłanie prezydenta Legnicy”, które wyjmą ze Skrzyni Czasu: „Pozostawiamy testament obywatelskiej troski i miłości wobec naszej Legnicy - miasta, którego kształt i historyczne piękno dziś pielęgnujemy…”

Tej świetlanej przyszłości wszyscy musimy sobie życzyć. Do siego roku.