Odbywały się tam bale, dancingi, mecze bokserskie, imprezy dla dzieci,była też biblioteka i kino. Dom Kultury „Kolejarz”. Kiedyś w tym budynku skupiało się życie kulturalne Zakaczawia, dziś nie zostało po nim nic.

Historia Domu Kultury „Kolejarz” jest ściśle związana z osobą pani męża. Można go nawet nazwać twórcą tego miejsca.

Mąż po wojsku trafił do Legnicy. Był pracownikiem kolei, początkowo pracował w księgowości, później, około roku 1958 przejął prowadzenie najpierw świetlicy, a później domu kultury dla kolejarzy, ale korzystali z niego wszyscy mieszkańcy. Początkowo były tam dwie sale. Jedna z nich, bardzo duża, przez lata była nieużywana. Mąż postanowił wyremontować ją i zaadaptować do użytku. W tamtych czasach nie było problemu z remontem i tak powstała sala koncertowa. Na jej deskach wystąpiło wiele znanych wówczas postaci. Byli między innymi Hanka Bielicka, Czesław Niemen, wiele znanych zespołów muzycznych. Sala służyła też w zupełnie innym celu, wcale nie związanym z muzyką i rozrywką. Na środku stawał ring i młodzież trenowała tam boks.

Życie kulturalne kwitło na Zakaczawiu głównie za sprawą tego miejsca. Co młodzież w tamtych czasach robiła?

Uczyli się grać na instrumentach, był kurs tańca towarzyskiego i ludowego, teatrzyk kukiełkowy i muszę powiedzieć, że młodzież jeździła na występy po całej okolicy. W domu kultury był klub modelarski. Nie brakowało zajęć i młodzież się garnęła, przychodzili z całej Legnicy. Nie było żadnego chuligaństwa wszyscy się dobrze wspólnie potrafili bawić. Była nawet mała kawiarenka, ja prowadziłam bufet i nie pamiętam żeby kiedykolwiek komuś stała się krzywda. Mój mąż potrafił rozmawiać z młodymi ludźmi, miał z nimi układ, często rozdawał im darmowe wejściówki do kina i nie w głowie im było rozrabianie. Mąż miał zgraną ekipę pracowników i instruktorów i doskonale sobie wszyscy radzili. Przez ponad dwadzieścia lat był tam dyrektorem i nigdy nie było żadnych poważnych incydentów, a miejsce tętniło życiem i było pełne młodzieży. To były czasy komuny, było masę zakazów,młodzież nie miała gdzie się podziać, dlatego przychodzili do „Kolejarza”, a żeby móc tam przebywać musieli się należycie zachowywać.

Co pani czuje teraz kiedy patrzy pani na kupę gruzów, które pozostały z tego miejsca?

Pracowałam tam razem z nim, mieszkaliśmy na piętrze, tam wychowały się nasze dzieci Lucyna, Paweł i Małgorzata, która do tej pory miło wspomina swoje pierwsze randki właśnie w Kinie Kolejarz. Teraz też mieszkam niedaleko i serce mi pękało kiedy patrzyłam jak burzyli budynek. Myślałam wtedy, że może dobrze, że mój mąż nie doczekał tych czasów. W 1980 roku przeszedł na emeryturę. Zachorował i dwa lata później zmarł. Teraz zmietli z powierzchni ziemi kawałek historii Legnicy. Trudno na to patrzeć. Mój mąż włożył w to miejsce tyle pracy i serca, poświecił tyle lat swojego życia i nagle to znika. Mam wrażenie, że jak zniknie całkiem to i pamięć po nim całkiem zniknie. To bardzo przykre. Chociaż mam małą nadzieję, że ta pamięć przetrwa we wspomnieniach ludzi, którzy go znali, dopóki oni żyją.[FOTORELACJA]8889[/FOTORELACJA]