Co zrobić z elegancką serwetką przy stole?

Takie szczegóły mogą wydawać się drobnostką, ale to właśnie one tworzą wizerunek osoby z klasą. Umiejętność posługiwania się serwetką nie jest może umiejętnością życia i śmierci, ale wiele mówi o naszej znajomości etykiety stołu. Serwetka potrafi być najlepszym „czytnikiem” dobrych manier.

I tu od razu warto zrobić małe rozróżnienie: zasady postępowania, o których mowa w tym artykule, dotyczą tych bardziej eleganckich serwetek - materiałowych, używanych w restauracjach czy podczas oficjalnych przyjęć. Te papierowe, popularne w miej eleganckich lokalach, kawiarniach czy bistrach, rządzą się innymi prawami i po prostu zostają na stole, nie wędrują na nasze kolana.

Kiedy rozłożyć serwetkę?

Na pewno nie od razu po zajęciu miejsca. W dobrym tonie jest poczekać na sygnał gospodarza spotkania (jeżeli jesteśmy na przyjęciu prywatnym) lub na moment, kiedy kelner zaczyna serwować dania. Nie ma potrzeby siedzieć przez pół godziny z serwetką na kolanach, patrząc tęsknie w stronę kuchni.

Gdzie ją położyć?

Serwetka materiałowa ląduje na kolanach i zostaje tam przez cały posiłek. Zakładanie jej za kołnierz, nawet przy homarze, nie jest eleganckie, no chyba, że mamy mniej niż trzy lata i mama tak każe.

A jeśli musimy wstać od stołu w trakcie posiłku ?

Gdy wychodzimy na chwilę (np. do toalety), serwetkę odkładamy na krzesło. Dlaczego nie na stół? Bo inni nadal jedzą, a widok brudnej, użytej serwetki nie jest apetyczny.

Co zrobić z serwetką po skończonym posiłku?

Odkładamy ją luźno po prawej stronie talerza (serwetki materiałowej nie składamy starannie w pierwotny kształt – to nie jest egzamin z origami). To dyskretny sygnał, że zakończyliśmy posiłek. Nigdy nie odkładajmy jej na brudny talerz!

Etykieta na luzie

Ten artykuł powstał w ramach cotygodniowego cyklu o dobrych manierach - takich, które nie krępują, ale ułatwiają życie.
Jeśli szukacie więcej takich praktycznych podpowiedzi - zaglądajcie na stronę Etykieta na luzie na Facebooku i LinkedIn. Porozmawiajmy o dobrych manierach z klasą i poczuciem humoru. Nie po to, żeby prawić morały, ale żeby żyło się po prostu lepiej.