Rolada z Uroczyska pod Gwiazdą Dobrego Czasu

Na skraju starego lasu, tam gdzie ziemia jest miękka od mchu, a cisza nie bywa samotna, leży uroczysko. Miejsce, w którym ludzie od zawsze wiedzieli, że radość nie spada z nieba — trzeba ją czasem upiec.

Właśnie tam, w kuchniach rozświetlonych zimowym popołudniem, powstała Rolada z Uroczyska. Nie była deserem na pokaz. Była ciastem na powrót. Na spotkanie. Na bycie razem.

Biszkopt — cień lasu i ciepło ognia

Wszystko zaczyna się od jajek — sześciu, świeżych, jasnych jak myśl, że jeszcze wszystko może się dobrze ułożyć. Białka ubija się cierpliwie, aż staną się lekkie i mocne jednocześnie. Żółtka łączy się z cukrem, aż zbledną — jak śnieg, który przykrywa to, co trudne.
Potem przychodzi kakao. Ciemne, głębokie, pachnące. Takie, które pamięta słońce z całego roku.

Składniki biszkoptu:

• 6 jajek
• 150 g cukru
• 90 g mąki pszennej
• 40 g gorzkiego kakao
• 1 łyżeczka proszku do pieczenia
• szczypta soli

Ciasto piecze się krótko, bo nie lubi pośpiechu ani przesady. Po wyjęciu zawija się je w ściereczkę — jak dobrą historię, którą trzeba chwilę potrzymać blisko.

Wiśnie — radość, która przetrwała zimę

Wiśnie w uroczysku zawsze były czymś więcej niż owocem. Były dowodem, że lato nie znika, tylko czeka. Gotowane powoli z cukrem, puszczają sok czerwony jak śmiech przy stole.
Odrobina kirschu albo rumu dodaje im odwagi — bo nawet radość czasem potrzebuje wsparcia.

Wiśnie:

• 300 g wiśni (ze słoika lub mrożonych)
• 2–3 łyżki cukru
• 1 łyżka kirschu lub rumu (opcjonalnie)
• 1 łyżeczka mąki ziemniaczanej

Krem — spokój i łagodność

Śmietanka ubita na puszysty krem jest jak chwila ciszy, która nie krępuje. Dodaje się do niej cukier puder i wanilię — niewiele, bo jej zadaniem nie jest dominować, lecz łączyć.

Krem:

• 500 ml śmietanki 36%
• 2–3 łyżki cukru pudru
• 1 łyżeczka wanilii

Zwijanie — najważniejszy moment

Gdy biszkopt ostygnie, rozwija się go ostrożnie. Najpierw cienka warstwa kremu. Potem wiśnie. Znów krem. I wtedy przychodzi chwila, w której wszystko musi się spotkać.
Zwijanie robi się powoli, z uważnością, bo w uroczysku wierzono, że radość nie znosi pośpiechu.
Bo życie — tak jak ta rolada — składa się z warstw: trochę jak ciasto, trochę jak cebula, a trochę… jak Shrek.

Odpoczynek i święto

Rolada odpoczywa w chłodzie, nabierając sensu, jak dobre myśli po długim dniu. Przed podaniem obsypuje się ją startą gorzką czekoladą i cukrem pudrem — jak śniegiem, który niczego nie zakrywa, tylko podkreśla.

Dekoracja:

• gorzka czekolada
• cukier puder
• kilka wiśni

Dlaczego warto ją upiec

Rolada z Uroczyska przypomina, że:

• radość bywa cicha, ale jest trwała,
• nie wszystko musi być idealne, by było dobre,
• a najważniejsze rzeczy powstają wtedy, gdy robimy je dla kogoś.

Upiecz ją w święta. Albo w zwykły dzień.
Postaw na stole i pozwól, by ktoś się uśmiechnął bez powodu.
Bo czasem naprawdę wystarczy kawałek ciasta, żeby świat znów stał się miejscem, w którym chce się żyć, jeść, kochać — i być razem.

Życzę wszystkim moim Czytelnikom, aby te Święta były tak dobre jak Wasze ulubione ciasto — cieplutkie, pełne warstw radości, miłości, czułości i troski, z odrobiną słodyczy na każdy dzień i z ludźmi, przy których wszystko smakuje najlepiej.