Pocztówki legnickie: Park Miejski w Legnicy

Regulamin bycia w świecie, czyli co nowego w legnickim Parku Miejskim piórem Grzegorza Tomickiego.

Nie dalej jak tydzień temu wybrałem się na wycieczkę rowerową po legnickim parku, gdzie lubię czasami poudawać prawdziwego mieszczucha, co to niby stroni od (wielko)miejskiego zgiełku, krzyku reklam i smrodku spalin, za to pasjami uwielbia kontemplować przyrodę.

Chciałem też przy okazji pstryknąć kilka zdjęć, albowiem za ostatnim pobytem w naszej oazie zieleni zauważyłem kilka nowych, ciekawych, pobudzających mieszczańską wyobraźnię obiektów, które zapragnąłem uwiecznić jeszcze w stanie dziewiczym: jakieś świeżo usypane alejki, drewniane i murowane konstrukcje, kąciki wypoczynkowe.

Niestety, inni miłośnicy parkowej architektury zdołali mnie wyprzedzić i zdążyli już tu i ówdzie pstryknąć sprayem kilka dowcipnych napisów w rodzaju: „Lewaki wierzą w UFO”. Jako zaprawiony w bojach z rzeczywistością obywatel wykrzesałem z siebie odrobinę optymizmu i skonstatowałem, że przecież mogło być gorzej. Że zamiast tego średnio dowcipnego hasełka mógłbym zastać w jego miejscu jakąś inskrypcję pozbawioną wszelkiego dowcipu i polotu, na przykład: „HWDP”, „Miedź Pany!” albo „Barack must Die!”.

Pal licho szlachetną sztukę prymitywnych legniczan i wszystkich tutejszych oraz nietutejszych chłopców malowanych sprayem (bodajby jedli psie gówno). Ważniejsze sprawy wołają o pióro, atrament i stół do pisania, jako mawiał Nietzsche.

Otóż w czasie tej swobodnej (sic!) przejażdżki rowerem po zielonych alejach przyszła mi do głowy cokolwiek perwersyjna myśl, iż jeździ mi się po tym parku tak miło i radośnie, że pewnie niebawem tego zabronią. Jak się okazało, pomyślałem tak zupełnie nie w porę. Przeraziłem się nawet, czy aby tą nieobyczajną myślą nie wywołałem aby wilka – tj. urzędnika – z lasu. Bo nie minął tydzień, a szczęśliwe lata czerpania nieskrępowanej radości z obcowania z przyrodą w naszym (?) parku odeszły już do przeszłości. Przynajmniej dla rowerzystów.

Jak się bowiem dowiaduję, od niedawna nie wolno już „jeździć po parkowych alejkach wszelkimi pojazdami, łącznie z rowerami, którymi poruszać się można tylko wyznaczonymi ścieżkami”. Jazda wszelkimi pojazdami po parkowych alejach stała się zatem – podobnie jak coraz więcej innych rzeczy w globalizującym się Państwie Prawa – nielegalna.

Legalne natomiast jest – podobnie jak coraz więcej innych rzeczy – „poruszanie się tylko wyznaczonymi ścieżkami”. Taki bowiem sposób bycia-w-świecie umyślili propagować i, co gorsza, zaprowadzać pod groźbą zastosowania przemocy symbolicznej (grożenie palcem) oraz zgoła niesymbolicznej (mandat 500 zł) nasi urzędnicy, prawodawcy i funkcjonariusze.

„Na terenie parku nie można m.in. śmiecić, niszczyć zieleni i infrastruktury, pić alkoholu, rozpalać ognisk i grillować” – jak czytam na lca.pl. „Jest też zapis o zakazie wędkowania w Kozim Stawie i wchodzenia do fontann”.

Rowerzyści zatem – na ogół ludzie sympatyczni, nieśmiecący, trzeźwi, niegrillujący i nie wjeżdżający do fontann – z parku won! Natomiast kiboli, złodziei, łobuzów, oszustów, stręczycieli, agitatorów, oszołomów, onanistów, podglądaczy, ocieraczy, wąchaczy, działaczy tudzież innej maści element społecznie szkodliwy z Legnicy i okolic serdecznie zapraszamy.

A co do maści, to widać jednak jakieś światełko w tunelu: „Oczywiście nie dotyczy to małych czworonogów ras nieagresywnych – dodaje komendant Giedrojć”. A zatem, rowerzyści, na kolana i nie szczekać.

Jeśli o mnie chodzi, to wracam na moją starą trasę od wiochy do wiochy. Tam przynajmniej natura i swoboda rzeczywiste – nie zaś legalne albo nielegalne, malowane sprayem lub regulaminami. Choć nie oszukujmy się, Prawo sięga i tam, tyle że łatwiej mu się wymknąć.