Wszyscy jesteśmy Chrystusami – czyli krzyż, którego nie da się zrzucić?

Krzyż codzienności

Wszyscy jesteśmy Chrystusami — nie dlatego, że zbawiamy świat, lecz dlatego, że każdego dnia dźwigamy własny krzyż. Z przeszłości, z domu, z dzieciństwa. Marek Koterski pokazuje, że cierpienie nie kończy się na jednym pokoleniu — ono się przekazuje. Jak wirus — z ojca na syna, z mężczyzny na chłopca, który dorasta w cieniu cudzych win. Film staje się więc nie tyle historią alkoholika, ile obrazem człowieka uwięzionego w niekończącym się cyklu rozpaczy.

Sztafeta ran

Bohater filmu, Adaś Miauczyński, próbuje odnaleźć syna, a w nim samego siebie sprzed lat. Alkohol jest dla niego znieczuleniem, które zamiast koić — pogłębia przepaść. Widzimy trzy pokolenia mężczyzn, z których każdy niesie swój ból. Rany, które nie chcą się zabliźnić, bo nikt nie ma siły ani odwagi, aby powiedzieć: „dość”.
Marek Koterski z właściwą sobie przenikliwością i oryginalnym sposobem narracji ukazuje, że przeszłość nie znika — ona wyje w nas jak dziki zwierz, dopóki nie przestaniemy go karmić.

[WIDEO]20428[/WIDEO]

Wina, złość, przebaczenie

Człowiek ma w sobie naturalną skłonność do szukania winy w innych. Adaś robi to przez większość filmu — oskarża ojca, żonę, świat. Dopiero kiedy zaczyna przyjmować własną odpowiedzialność, widzieć swoje niewłaściwe postępowanie, którego żałuje — pojawia się cień nadziei.
Film nie daje łatwego ukojenia, ale stawia najuczciwsze z pytań: czy potrafimy spojrzeć w siebie bez ucieczki — bez kieliszka, bez wymówek, bez maski?

Chrystus w każdym z nas

Tytuł filmu Marka Koterskiego nie jest bluźnierstwem. To metafora. Każdy z nas krwawi, upada, niesie swój ból i swoje winy. Czasem ukrzyżowanie przybiera formę nałogu, czasem — samotności. Koterski pokazuje, że niezwykle trudno przerwać ten łańcuch — przestać topić się w odmętach własnych paranoi, strachu i uprzedzeń, by wreszcie móc wziąć głęboki, świeży haust życia, zamykając za sobą drzwi.
To moment, w którym cierpienie przestaje być przekleństwem, a staje się początkiem odkupienia.

Film osobisty i bolesny

Premiera filmu odbyła się w kwietniu 2006 roku. W rolach Adasia występują Marek Kondrat i Andrzej Chyra, a syna gra Michał Koterski. To nie przypadek — reżyser obsadził własnego syna, czyniąc z filmu spowiedź osobistą i szczery list o miłości, której być może zabrakło, albo było jej za mało, albo nie mogła przebić się przez własne demony.
Reżyser pokazuje prawdziwy, realistyczny świat uzależnienia — robi to bez upiększeń, czasem z ironią, częściej z bólem. To kino, które rani, ale i oczyszcza.

Na zakończenie – pierwszy haust życia

Wszyscy jesteśmy Chrystusami – to nie tylko film o alkoholizmie. To opowieść o ludzkim kole życia — o tym, że historia lubi się powtarzać, a jeśli nie wyciągniemy w porę wniosków, to nie wyrwiemy się z tego, co nas przytłacza i nie pozwala cieszyć się każdym kolejnym dniem. To historia o tym, że łatwiej się znieczulić niż wybaczyć, łatwiej przymknąć powieki w pijackim widzie niż spojrzeć w oczy prawdzie.
Ale w tym filmie jest też nadzieja. W chwili, gdy Adaś próbuje wyciągnąć rękę do syna, widz czuje, że zawsze można zacząć od nowa. Nawet jeśli przeszłość boli, nie musi być wyrokiem i lichym fundamentem budowania przyszłości.
Tylko od nas zależy, co zrobimy z kolejnym dniem — czy wykorzystamy go, aby kochać i być kochanym, czy z uporem będziemy szukać kolejnych powodów do nienawiści. Może właśnie wtedy, gdy przestaniemy szukać winnych, aby usprawiedliwić nasze zachowanie, zaczyna się prawdziwie dobre życie.