Historia, pamięć i współczesność – apel byłego opozycjonisty

Od ponad 30 lat stałem z daleka od wszelkich marszów – obojętnie, przez kogo zwoływanych, czy po prawej, czy po lewej stronie. Uważałem takie gesty za mało twórcze i bezsensowne. Nigdy z nich nic nie wynikało. Szczególnie unikałem demonstracji KOD-u – i to nie bez powodu. Wśród jego zwolenników byli ludzie, którzy życzyli mi jak najgorzej, łącznie ze śmiercią. Dowody na to wciąż można znaleźć na lca.pl.

Jestem Polakiem. Jestem patriotą. W latach osiemdziesiątych, delikatnie to mówiąc, „nie unikałem” wieców, demonstracji i marszów. Pamiątką po tamtym czasie były wybite zęby, uszkodzony kręgosłup, liczne noce i dni spędzone w aresztach oraz kary finansowe (tzw. kolegia). Ostatni marsz, w którym brałem udział, to Marsz Wielkanocny we Wrocławiu w 1989 lub 1990 roku. Odbył się spokojnie, z uśmiechami. Brali w nim udział ludzie o różnych poglądach – od prawicy po lewicę. Byli też ciemnoskórzy studenci i inni cudzoziemcy przebywający w Polsce, których obecność nas cieszyła.

Monokultura ówczesnej Polski była przaśna i szkodliwa gospodarczo. Byliśmy jednym z najbiedniejszych krajów Europy. Każdy cudzoziemiec odwiedzający Polskę był przez nas podziwiany. Jeśli deklarował chęć osiedlenia się u nas, częstowaliśmy go „wodą mineralną” i spędzaliśmy długie godziny, pytając, czy naprawdę wie, co robi. Mało kto pamięta, że średnia pensja w 1989 roku wynosiła około 25 dolarów amerykańskich. Nazwać tamte czasy „biedą” to nic nie powiedzieć.

Dwadzieścia lat względnego spokoju uśpiło naszą czujność. Rosja się zbroiła i przygotowywała. W 2021 roku żądała od nas praktycznie wystąpienia z NATO. Maski opadły. Po pełnoskalowej napaści Rosji na Ukrainę, trwającej już trzy lata i jedenastu latach od wkroczenia rosyjskich wojsk na Ukrainę, nasze społeczeństwo jest rozbite.

Rosja z sukcesem atakuje serca i umysły, trafiając kłamstwami do najniższych ludzkich instynktów – zawiści i zazdrości. Czego właściwie zazdrościć uchodźcy? Utraty domu? Męża walczącego na froncie? Brata zaginionego bez wieści? Możliwości odwiedzenia grobu poległej córki lub siostry? Albo możliwości przeżycia przesłuchania w rosyjskich katowniach na terenach okupowanych?

Kiedyś koleżanka pokazała mi krótki filmik – trwał niecałą minutę, a zawierał wszystko, co tłumaczyło jej przyjazd do Polski. Widać było, jak pocisk trafia w jej dom, zostawiając po sobie jedynie gruz. Dziś to miasto jest okupowane. Czy naprawdę część naszej wspólnoty jest tak podła, że chce wyrzucić tę kobietę, ciężko pracującą, z kraju, który jest dla niej względnie bezpieczny? A przecież jesteśmy katolikami, chrześcijanami. Podobno. Święty Jan Paweł II z pewnością by zapłakał.

Kilka tygodni temu grupa Polaków zorganizowała swoje demonstracje, szerząc nienawiść do obcokrajowców – do ludzi ciężko pracujących, którzy przyczyniają się do wzrostu naszych zarobków, modernizacji armii i możliwości wypłacania wyższych zasiłków. Wkład netto tych osób w budżet państwa jest ogromny. Także w Legnicy, mieście z pozoru barwnym i różnorodnym, odbywały się manifestacje nienawiści wobec biednych i tych, którzy stracili wszystko.

Rosja wygrywa, zatruwając ludzkie umysły nienawiścią. Następnym krokiem będzie izolacja Polski od Zachodu, by nikt nie mógł nam pomóc w razie agresji. A wtedy wróci rosyjska okupacja.

Niewielu wie, że zależność Polski od Rosji trwa ponad 200 lat – od bitwy pod Połtawą w 1709 roku, przerwa na 21 lat, i ponowna okupacja aż do 1993 roku, kiedy ostatni okupanci opuścili nasz kraj. Niedawno badałem profile organizatorów wspomnianych marszów nienawiści. Pełno tam informacji o Wołyniu ’43, ale żadnej wzmianki o ludobójstwach Polaków dokonanych przez Rosjan. Brak informacji o około 40 tysiącach ofiar głodu wymordowanych w okrutny sposób. Nie ma też wzmianki o Obławie Augustowskiej czy Akcji Polskiej – razem z innymi wywózkami mogło chodzić o nawet milion ofiar. Przypadek? Czemu tak łagodnie traktują Rosję?

Te demonstracje „patriotów” uświadomiły mi, że nadszedł czas, by przestać być biernym obserwatorem. To czas działania.

Jak pisałem, nie zgadzam się z KOD-em ani z Jachirami i innymi, którzy krzyczą o ośmiu gwiazdkach. Tym razem jednak stanę obok nich, bo po latach wreszcie robią coś ważnego – walczą z rosyjską dezinformacją i z polską zawiścią. I proszę ich przeciwników z PiS by też wzięli udział w tym wydarzeniu. To nas jednoczy - pomoc walczącej Ukrainie. Mam nadzieję, że nie będzie tam ośmiu gwiazdek, Jeśli jednak się pojawią, to znak, że jeszcze nie dojrzeli – i wtedy odejdę.

[CGK]2369[/CGK]

Grzegorz Majewski
Były uczestnik opozycji antykomunistycznej, odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski