Mija 28 lat od największego sukcesu legnickiego futbolu

24 czerwca 1992 roku Miedź Legnica wygrała na stadionie przy ul. Łazienkowskiej w Warszawie z Górnikiem Zabrze i sięgnęła po Puchar Polski.

Niewątpliwie to najważniejsza data w historii legnickiego futbolu. Skazywana na pożarcie drugoligowa Miedź w finale Pucharu Polski pokonała wielkiego wówczas Górnika Zabrze po rzutach karnych.
Prowadzony przez trenera Jana Kowalskiego rywal naszpikowany był gwiazdami ekstraklasy i reprezentantami kraju. W bramce stał Marek Bęben, defensywą dyrygowali Piotr Jegor i Tomasz Wałdoch (później gwiazda Bundesligi), w drugiej linii brylowali Ryszard Staniek, Dariusz Koseła i Mieczysław Agafon, a w ataku Henryk Bałuszyński.

Warto przypomnieć, że Wałdoch, Staniek i Koseła jeszcze tego samego lata zdobyli srebrne medale na Igrzyskach Olimpijskich w Barcelonie. Mecz sędziował najlepszy wówczas polski arbiter Michał Listkiewicz, późniejszy prezes PZPN. Początek spotkania nie zapowiadał sensacji.

W 9 min. Piotr Jegor strzałem z rzutu wolnego pokonał Dariusza Płaczkiewicza i Górnik objął prowadzenie. Później na boisku dominowała jednak Miedź. Udokumentowała to jednak dopiero w 82 min., kiedy to wyrównał Dariusz Baziuk.

Dogrywka nie przyniosła bramek i o losach Pucharu Polski zadecydowały rzuty karne. Wałdoch trafił w poprzeczkę, a strzał innego reprezentanta kraju Ryszarda Krausa obronił Płaczkiewicz.

W Miedzi spudłował tylko Ciliński. Bębna pokonali kolejno: Dyluś, Gierejkiewicz, Kochanek i Wójcik. Miedź zdobyła Puchar Polski i zapewniła sobie start w Pucharze Zdobywców Pucharów.

Opiekun zabrzan Jan Kowalski był w szoku.

– Nie rozumiem co się stało z moimi piłkarzami. Grali o premie idące w tysiące dolarów, które obiecał im prezes Władysław Kozubal. Puchar był dla nich ostatnią szansą na pokazanie się w przyszłym sezonie w Europie – mówił zawiedziony.

Równie zdezorientowana była legenda Górnika - Włodzimierz Lubański, który mecz obserwował w towarzystwie dyrektora Miedzi Jerzego Kozińskiego.

- Doprawdy nie rozumiem tego, co się stało – wyznał dziennikarzowi katowickiego „Sportu”.

W zgoła odmiennych nastrojach byli legniczanie.

– Bałem się, że po porażce z Szombierkami, która pozbawiła nas awansu do 1. ligi moi zawodnicy przystąpią do meczu w Warszawie załamani. Ale tamta porażka ich dodatkowo zmobilizowała – cieszył się trener Miedzi Jerzy Fiutowski.

A jeden z bohaterów meczu, Dariusz Baziuk wyznał:

- Gdyby mi ktoś przed meczem powiedział, że zdobędziemy puchar Polski, potraktowałbym to z niedowierzaniem. W trakcie gry jednak uświadomiliśmy sobie, że nie jesteśmy gorsi, że nie gramy gorzej i dlaczego nie mamy sięgnąć po cenne trofeum.

Prasa piała z zachwytu nad postawą drugoligowców z Legnicy i krytykowała zabrzan. „Dawid pokonał Goliata”, „Puchar pełen Miedzi”, „Jedni stali, drudzy grali”, „Puchar w blasku Miedzi”,, „Duńczycy z Legnicy” – to tylko niektóre tytuły dziennikarskich relacji.

Ten ostatni nawiązywał do postawy reprezentacji Danii w mistrzostwach Europy oraz strojów Hummela, w których Miedź wystąpiła przy Łazienkowskiej.

[WIDEO]2648[/WIDEO]

Miedź Legnica - Górnik Zabrze 1:1 (0:1), 4:3 w karnych

Bramki: 0:1 Jegor 9, 1:1 Baziuk 82.

Miedź Legnica: Płaczkiewicz – Kochanek, Michalski, Cymbała (80 Górski), Przerywacz – Gajdzis (73 Wójcik), Gierejkiewicz, Ciliński, Dziarmaga – Baziuk, Dyluś.

Górnik Zabrze: Bęben – Dziuk, Wałdoch, Piotrowicz, Jegor – Agafon, Koseła, Staniek, Zagórski (76 Grembocki) – Kraus, Bałuszyński (88 Orzeszek).