Wspomnienie o Agnieszce Susłowicz

22 września 2025 roku, dotarła do nas smutna wiadomość o śmierci Agnieszki Susłowicz – poetki, nauczycielki języka polskiego i wrażliwej ambasadorki polskiej kultury na obczyźnie.
 

Agnieszka Susłowicz pochodziła z Kresów Wschodnich dawnej Polski. Związana całe życie emocjonalnie ze swoim miejscem urodzenia – Sąsiadowicami w województwie lwowskim – pozostawała także blisko Wrocławia i Legnicy, gdzie studiowała i podjęła pracę jako nauczycielka polonistka w Zespole Szkół Elektryczno-Mechanicznych. Od 1985 roku mieszkała na stałe w Norwegii, gdzie rozwijała swoją twórczość poetycką.

Była autorką pięciu tomików wierszy: „Z kamienia” (1992), „Wypowiedz moje imię” (1997), „Na Kresach” (2012), „Z tamtej strony czasu” (2013) oraz „U bram i furtek” (2017). Jej poezja pełna była liryzmu, wspomnień z dzieciństwa i głębokiego zakorzenienia w kulturze polskiej. W wierszach dzieliła się doświadczeniem życia na emigracji i duchowego „odosobnienia”, jakie towarzyszyło jej podczas podróży pomiędzy rodzinnymi stronami a nową codziennością w Norwegii.

Twórczość Agnieszki Susłowicz fascynowała bogactwem obrazów, metafor i emocji – odwoływała się do pamięci o Kresach, do piękna Dolnego Śląska, a także do surowego krajobrazu Norwegii. Jej poezję cechowała wyjątkowa umiejętność łączenia intymnych przeżyć z uniwersalnym przesłaniem.

Dla uczniów była nie tylko wymagającą, lecz także serdeczną polonistką, która potrafiła zaszczepić miłość do literatury i wrażliwość na słowo pisane. Dla miłośników literatury – autorką, która potrafiła w prostych słowach ukazać głęboką prawdę o tożsamości, emigracji i duchowym poszukiwaniu siebie.

„Nie bądźmy autorce obcy, czytajmy jej wiersze” – pisała sama. Dziś te słowa brzmią jak poetycki testament, pozostawiony nam wszystkim na dalszą drogę.
 

Agnieszka Susłowicz pozostanie w pamięci jako wyjątkowa osobowość – ciepła, pełna pasji, a jednocześnie głęboko związana z polską kulturą i historią.