„Teoria spisku” – paranoja, która staje się rzeczywistością

„Teoria spisku” – paranoja, która staje się rzeczywistością

Premiera: 25 września 1997 rokuReżyseria: Richard DonnerObsada: Mel Gibson (Jerry Fletcher), Julia Roberts (Alice Sutton), Patrick Stewart (Agent Loy)

Jerry Fletcher (Mel Gibson) to taksówkarz z Nowego Jorku, który żyje w świecie pełnym lęków i niepokojów. Jego życie to nieustanna ucieczka przed wyimaginowanymi wrogami, a głównym zajęciem jest wydawanie własnego biuletynu, w którym snuje hipotezy o tajnej organizacji kontrolującej świat. Alice Sutton (Julia Roberts) – prawniczka pracująca dla rządu – początkowo traktuje Jerry’ego jak dziwaka z obsesją, lecz kiedy tajne służby aresztują go bez wyraźnego powodu, musi spojrzeć na jego podejrzenia z większą uwagą.

„Teoria spisku” to film, który z pozoru mógłby być jednym z wielu thrillerów o paranoikach i rządowych spiskach. Jednak jego siła tkwi w tym, jak doskonale trafia w ducha naszych czasów – gdzie granica między zdrową nieufnością a paranoją rozmywa się pod ciężarem lawiny informacji i sprzecznych narracji. Jerry Fletcher to bohater, który jednocześnie budzi współczucie i niepokój – jest jak sygnał ostrzegawczy, że czasem prawda bywa ukryta tam, gdzie najmniej się jej spodziewamy, ale równie łatwo można wpaść w sidła własnych lęków.

[WIDEO]17856[/WIDEO]

Film zebrał mieszane recenzje, ale chwalono przede wszystkim kreacje Gibsona i Roberts. Roger Ebert docenił film za „inteligentne podejście do tematu paranoi i mistrzowskie poprowadzenie napięcia”, choć zwrócił uwagę na momentami „nadmiar chaotycznej narracji”. Z kolei Janet Maslin z The New York Times podkreśliła, że „„Teoria spisku” to nie tylko thriller, ale też trafna metafora współczesnego świata pełnego dezinformacji”.

W erze mediów społecznościowych, fake newsów i globalnej dezinformacji „Teoria spisku” nabiera nowego wymiaru – nie jest tylko rozrywką, ale niemal diagnozą współczesności. Film Richarda Donnera pozostawia nas z pytaniem: ile prawdy jest w tym, co uważamy za paranoję, a ile paranoi kryje się w tym, co nazywamy prawdą?